W pierwszej połowie lat 50-tych Lancia wybudowała krótką serię podwozi (98 sztuk) z przeznaczeniem do zabudowy przez różnych stylistów. Było to w czasach kiedy samochody zaczynały być produkowane w coraz większych seriach, a na pojazdy budowane na zamówienie było coraz mniej chętnych. W ten sposób podwozia Lancii o oznaczeniu B52 były prawdopodobnie jednymi z ostatnich dostarczanych do producentów nadwozi.
2010 Villa d'Este Concorso d'Eleganza www.supercars.net
Podwozie zaprojektowali Vittorio Jano oraz Gianni Lancia (syna Vincenzo). Pininfarina w tych latach eksperymentował z nadwoziami inspirowanymi akcentami lotniczymi (jet-age). Wybudował 5 egzemplarzy PF200, każdy z wyprodukowanych samochodów był inny, powstały kabriolety oraz coupe. Nadwozia wykonano z aluminium. Pierwszy raz zaprezentowano PF200 na salonie motoryzacyjnym w Turynie w 1952 roku.
Samochody napędzane były tak jak inne Aurelie pierwszymi seryjnymi silnikami V6 zaprojektowanymi przez Francesco De Virgilio. Silniki o pojemności 1991 ccm rozwijały moc 90 KM przy 4800 obr/min i pracowały w układzie trans-axle, czyli silnik umieszczony z przodu samochodu, a 4 biegowa skrzynia biegów zblokowana z tylnym zawieszeniem. Podwozie było wyposażone w niezależne zawieszenie wszystkich czterech kół oraz hamulce bębnowe na obu osiach.
W 2008 roku w zakładach Pininfariny poddano kompletnej renowacji jeden z egzemplarzy PF200. Samochód należy do amerykańskiego kolekcjonera Billa Pope.
