Lata dwudzieste i trzydzieste to czas inwestycji. Powstają przedstawicielstwa firmy w Palermo i Neapolu (1921) oraz Rzymie, Padwie, Genui i Turynie w latach trzydziestych. 5 września 1928 roku powstaje przedstawicielstwo w Anglii działające do wybuchu wojny. 1 Października 1931 roku zostaje założona w Paryżu spółka Lancia Automobiles która z czasem rozpoczyna produkcję samochodów Lancia we Francji. Są to dwa modele Belna i Ardennes odpowiedniki oryginalnych Augusta i Aprilia. We Francji w latach 1934-38 wyprodukowano około 3000 sztuk modelu Belna oraz około 1500 modelu Ardennes.

Po prawie dziesięciu latach produkcji Lancia na Paris Motor Show w 1931 roku zaprezentowała następcę swojego przeboju Lambdy. Były to dwa modele 4 cylindrowa Artena i 8 cylindrowa Astura. Jednocześnie z wprowadzeniem nowych modeli firma zmieniła tradycyjne nazewnictwo swoich modeli, teraz nie były to już litery alfabetu greckiego tylko nazwy wywodzące się z tradycji historycznych imperium rzymskiego. Nazwa Artena pochodziła od nazwy małego miasteczka położonego w prowincji Rzym, a Astura pochodziła od nazwy zamku położonego w pobliżu miasta Nettuno.

Po trzech modelach wykonanych w tradycyjnym układzie z zastosowaniem ramy nośnej podwozia (Dilambda, Artena i Astura) Lancia wraca do koncepcji samonośnego nadwozia, które było jedną z przyczyn sukcesu modelu Lambda. W 1930 roku rozpoczęto projektowanie nowego samochodu, a w 1932 był już gotowy. Nowy samochód miał być nowatorski nie tylko dlatego że uzyskał samonośne nadwozie, ale dlatego że po raz pierwszy było to

nadwozie zaprojektowane jako zamknięte. Jako że projektowanie nowego samochodu przypadło na lata wielkiego kryzysu, z założenia miał on być mały i oszczędny. Tak powstał pierwszy europejski sedan Augusta (we Francji produkowany jako Belna), zaprezentowano go na Paris Motor Show w 1932 roku. Przy uruchomieniu produkcji tego modelu nie obeszło się bez problemów. Amerykański przedsiębiorca zgłosił protest do konstrukcji samonośnego nadwozia, okazało się że opatentował bardzo podobne nadwozie wcześniej. Mimo protestów produkcja została uruchomiona, jednak z opóźnieniem. Augusta dzięki swojej prostej i trwałej konstrukcji okazała się sukcesem, w latach 1933-36 wyprodukowano ponad 17 tyś egzemplarzy, oraz około 3 tyś we Francji jako Belna.

W 1934 roku Vincenzo Lancia przedstawił śmiały projekt samochodu w którym kierowca siedział centralnie, a pasażerowie po jego obu stronach, czwarta osoba siedziała na małym siedzeniu z tyłu. Jednak uznano ten projekt za zbyt odważny i zrezygnowano z niego.

Pod koniec roku 1934 Vincenzo zwołał naradę techniczną w firmie celem omówienia założeń nowego modelu samochodu. Miał to być pojazd o niewielkim silniku, ale dzięki rozwiązaniom aerodynamicznym lepiej wykorzystującym małą moc silnika. Na przełomie 1934 i 35 roku powstały pierwsze projekty nowego silnika, który podobnie jak poprzednie konstrukcje był zrobiony w układzie widlastym z małym rozchyleniem cylindrów, ale nowością było wprowadzenie kulistych komór spalania, na które firma otrzymała patent. Silnik miał blok wykonany z aluminium z żeliwnymi tulejami cylindrów. Dzieki tym zabiegom udało się uzyskać moc 48 KM przy 4300 obr/min z pojemności  tylko 1352 ccm. Podjęto jednocześnie współpracę z politechniką Turyńską w kierunku opracowania nadwozia pod kątem aerodynamiki. Tak narodziła się Aprilia, pierwszy samochód który był konstruowany przy pomocy tunelu aerodynamicznego. Zastosowano tu również niezależne zawieszenie wszystkich czterech kół. Próby drogowe prowadzono w 1936 roku jednak dopiero na początku lata tego roku Vincenzo zdecydował się na odbycie podróży prototypem. Nie usiadł jednak za kierownicą, a jedynie obserwował z fotela pasażera. Po jeździe testowej pochwalił samochód, jednak nakazał zmniejszenie prędkości maksymalnej do 125 km/h, podczas jazdy testowej osiągnięto ponad 130 km/h.

Niestety Vincenzo Lancia nie doczekał się seryjnej produkcji nowego modelu. 15 lutego 1937 roku zmarł nagle na atak serca.

Kiedy Aprilia pojawiła się w końcu na ulicach wszyscy byli dość sceptycznie do niej nastawieni. Zarówno inżynierowie którzy ją konstruowali, jak publiczność, wszyscy musieli się przyzwyczaić do całkowicie nowej linii nadwozia niespotykanej wcześniej w innych konstrukcjach. Jednak wbrew obawom samochód został przyjęty dość dobrze. Mimo że rozwój tego modelu został przerwany przez wybuch wojny to i tak produkcja została utrzymana do 1949 roku. Wyprodukowano w sumie prawie 28 tyś tych samochodów z czego ponad 7,5 tyś były to podwozia do zabudowy. Ostatnia Aprilia zjechała z linii montażowej 22 października 1949 roku.

W 1939 roku pojawiła się Ardea, mniejsza siostra Aprilli. Z zewnątrz bardzo podobna tylko mniejsza. W modelu tym trochę uproszczono konstrukcję, w tylnym zawieszeniu zastosowano zwykłe resory piórowe. Silnik o pojemności 903 ccm osiągał moc 28-29 KM. Wystarczało to jednak do poruszania ważącego jedynie 750 kg pojazdu. Na podwoziu Ardei były produkowane także taksówki o przedłużonym rozstawie osi, a także samochody dostawcze. W czwartej serii zaczęto montować 5 biegową skrzynię biegów z nadbiegiem (0.895:1), był to pierwszy seryjnie produkowany samochód z tym rozwiązaniem. Ardea była produkowana do 1952 roku kiedy została zastąpiona przez model Appia.