Lancia Lybra – samochód osobowy produkowany przez wchodzącą w skład grupy Fiata firmę Lancia. Należy on do segmentu D+ (D premium, compact exclusive) i jest zwykle pozycjonowany obok Audi A4, Mercedesa klasy C, BMW serii 3 czy Jaguara X-Type.
Lancia Lybra była produkowana w latach 1999–2005 (dostępna w sprzedaży do 2006 roku) i zastąpiła na rynku model Dedra. Podobnie jak Dedra, występowała w wersji kombi (SW) oraz sedan (Berlina). Po zakończeniu produkcji Lancia nie posiada w swojej ofercie modelu odpowiadającego Lybrze i w najbliższych latach nie planuje uzupełnienia tej niszy. Samochód został oparty o tę samą płytę podłogową, co Alfa Romeo 156 (marka również należąca do grupy Fiata).
Pierwotnie Lybra produkowana była w fabryce w Rivalta pod Turynem, a od roku 2002 w fabryce Mirafiori w Turynie.
Lybra stanowiła pewien przełom we współczesnej historii Lancii. Miała być dla Lancii tym samym, czym był model 156 dla firmy Alfa Romeo – nową erą pod względem designu i jakości. Zdradza to już jej nazwa (libra – łac. waga), która jest wyraźnym odejściem od nazewnictwa pochodzącego od liter alfabetu greckiego (Delta, Kappa, Ypsilon). Również sam styl auta jest zerwaniem z kanciastą stylistyką, charakterystyczną dla ówczesnych modeli Lancii.
Prace nad projektem nazywanym przez Fiata „Nowa Dedra” (kod projektu: 839) rozpoczęto już w 1992 roku. W skład zespołu designerskiego weszli: Flavio Manzoni (szef projektu wnętrza), Roberto Corongiu (odpowiedzialny za dobór kolorów i materiałów), Massimo Gay (szef projektu karoserii) oraz Enrico Fumia – szef Lancia Stile Centro, którego w sierpniu 1996 roku zastąpił Mike Robinson.
Początkowo model był oparty o inną płytę podłogową niż ostateczna wersja Lybry. Płyta ta miała też stanowić podstawę dla nowego modelu Fiata, który był planowany jako następca Fiata Cromy w segmencie D. Projekt ten jednak zarzucono na wiele lat i ostatecznie wykorzystano płytę podłogową Alfy Romeo 156. Wstępne koncepcje designu pochodziły z trzech różnych biur projektowych: po jednej propozycji z Centro Stile Lancia oraz I.DE.A Institute, a także dwie propozycje przedstawione przez Leonardo Fioravanti.
Pierwszy projekt, sygnowany przez Enrico Fumia (ówczesnego szefa Centro Stile Lancia), wyraźnie jeszcze nawiązywał do „starej” linii Lancii. Przód nadwozia był rozwinięciem koncepcji znanej już z modelu Ypsylon, z charakterystycznym grillem i opadającą linią świateł przednich. Natomiast tylna część nadwozia tego projektu stała się bazą dla wersji, która weszła do produkcji.
Ostatecznie jednak projekt oparto na koncepcji biura I.DE.A Institute. Z niego właśnie pochodzą charakterystyczne okrągłe światła nawiązujące do aut Lancii z lat 50. (Aurelia, Appia). Projekt uzupełniono o pomysły projektantów Lancii (tył auta). Na podstawie tego wstępnego zarysu stworzono kilka różnych modeli, skupiając się głównie na modyfikacjach detali (grill, światła przednie i tylne etc.) oraz na dostosowaniu nadwozia do nowej płyty podłogowej, która była nieco krótsza i węższa. Wiosną 1996 roku projekt nadwozia był już na ukończeniu. Między 1996 a 1997 rokiem nastąpiła niemal roczna przerwa w pracach zespołu designerskiego. Po tym czasie modyfikacjom poddano jeszcze przód samochodu i ponownie przystąpiono do projektowania wnętrza, gdyż do tej pory żaden z przedstawionych projektów nie wyznaczył kierunku, w którym mieli iść projektanci. Priorytetem designerów z Centro Stile Lancia było połączenie niemieckiej jakości wykonania i materiałów z włoskim duchem. Prace nad wnętrzem nabrały rozpędu dopiero w momencie, gdy postanowiono wprowadzić moduł infocenter, łączący funkcjonalność systemu audio, nawigacji oraz telefonu. Projekt wnętrza przeznaczony do dalszego rozwoju wybrano dopiero w styczniu 1998 roku, ale był on już bardzo zbliżony do wersji produkcyjnej. W 2001 roku wnętrze przeszło drobny lifting – moduł poduszki pasażera zlane w jedną całość z kokpitem (zniknęły oddzielające go szczeliny).
Lancia Lybra w czasach, kiedy była produkowana, należała do najlepiej wyposażonych samochodów w swoim segmencie. W latach 1999-2005 występowała łącznie w kilkunastu wersjach wyposażenia (m.in. Business, LS, LX, Emblema, Intensa, Executive), różniących się w zależności od roku produkcji i rynku, na którym była sprzedawana. Lybra nie posiada żadnych zewnętrznych oznaczeń wersji wyposażenia – zwykle rozpoznaje się je po wzorze felg.
W podstawowym wyposażeniu każdej Lybry znaleźć można było 4 poduszki powietrzne (kierowcy, pasażera oraz boczne), wspomaganie kierownicy, ABS oraz elektrycznie sterowane i podgrzewane lusterka. Standardowym wyposażeniem był też tzw. ICS, czyli zintegrowany radioodtwarzacz i komputer pokładowy z obsługą zmieniarki CD. ICS występował w dwóch wersjach – bogatszą wzbogacono o telefon komórkowy oraz nawigację satelitarną. Ogromna większość Lybr wyposażona była też w dwustrefową, automatyczną klimatyzację, elektrycznie sterowane szyby oraz 15″ felgi z lekkich stopów (stalowe felgi montowano jedynie w najniższej wersji wyposażenia).
Oprócz tego w bogatszych wersjach lub w opcji dostępne były między innymi: kurtyny powietrzne, ogrzewanie postojowe Webasto, lusterko wewnętrzne fotochromowe, dach otwierany, ogrzewane i elektrycznie sterowane przednie fotele, czujniki parkowania, zmieniarka CD, światła xenonowe, 16″ felgi aluminiowe, systemy ASR, ESP, Hill Holder, tempomat, czujnik deszczu etc.
W 2001 roku Lybra występowała w 18 kolorach lakieru i 10 rodzajach tapicerki (tkanina, welur, Alcantara, skóra licowa, wersje łączone). Dla sześciu kolorów istniała możliwość zamówienia czarnego dachu (tylko w wersji SW).
Na szczególną uwagę zasługuje system nagłośnienia zaprojektowany specjalnie dla Lancii Lybry przez renomowaną firmę Bose. Składa się on z 7 głośników: 2x woofer 168 mm w drzwiach przednich, 2x tweeter 50 mm w drzwiach przednich, 2x midrange 160 mm w drzwiach tylnych oraz subwoofer 230 mm w tylnej półce w wersji Berlina lub bass box w ściance bagażnika (14 dm3) w wersji SW. Nagłośnienie kontroluje wzmacniacz z 6 kanałami o mocy 37 W każdy. Całkowita moc muzyczna wynosi 220 W. System Bose był montowany w większości wersji wyposażenia (oprócz najniższej), a na jego potrzeby wnętrze samochodu zostało maksymalnie wyciszone.
źródło: pl.wikipedia.org